In de winter van 1944/45 woedde de Tweede Wereldoorlog in het gebied rond Schmidt. Geweld en wreedheid brachten eindeloos lijden voor zowel soldaten als burgers. Toen er in februari 1945 een einde kwam aan het moorden, bleven er ... Verwoeste bossen, verwoeste nederzettingen, oorlogspuin en lijken. De schijnbaar apocalyptische omvang van de verwoesting is vandaag de dag niet meer echt voorstelbaar, maar fragmenten van de gruwel blijven, of het nu gaat om sombere bunkers of de langzaam vervagende sporen van dodelijke gevechten. Overblijfselen van oorlogsmateriaal komen nog steeds aan het licht of skeletresten van dode soldaten worden teruggevonden. Gedenktekens en kruisen proberen de herinnering aan het onuitsprekelijke lijden levend te houden, zodat toekomstige generaties lering kunnen trekken uit een tijd van terreur en geweld. Met de "Weg van het Vredeskruis" wil de Sint-Hubertusparochie ons eraan herinneren hoe kwetsbaar vrede en vrijheid zijn. Moge het besef rijpen dat bereidheid tot verzoening de enige juiste weg is naar duurzame vrede; altijd en overal ter wereld. (TEKST: Bert van Londen,Konrad Schöller)